Koronawirus – epilog

Dzisiaj, od bladego świtu, zgłosiłem się (trzeźwy) na pobranie wymazu z nosa.

Jednak, przed całą operacją, musiałem podpisać stertę zezwoleń, upoważnień i innych, mętnych deklaracji. Jako, że było tego sporo (a jakieś zaufanie do firmy mam) – przeleciałem jedynie pobieżnie.

W związku z tym, że nigdzie nie zauważyłem klauzuli:

„…w przypadku mojej śmierci zgadzam się na przekazanie moich organów do wykorzystania przez stołówkę przyzakładową…”

…podpisałem jak leci.

Dygresja w ramach akcji: „Donderland uczy”.

Tysiące lat temu, jak mumifikowano faraonów to mózg wybierano im przez nos. A to w celu, żeby nic tam, w środku nie gniło a nosem, podobno, było najłatwiej. Tak, że tego…

Koniec dygresji.

Zamaskowana kobieta, która podeszła do mnie, trzymała w ręku…

No, dość, że poczułem się jak jakiś Ramzes XII.

Nawet nie wiedziałem, że w Dondera można wsadzić, cokolwiek, tak głęboko!

(zboczki proszone są o powściągnięcie swojej wyobraźni)

Wierciła we mnie z 15 -20 sekund…

W kontekście tego Ramzesa, są trzy możliwości:

1. Wszystko odbyło się OK.

2. Uszkodziła mi mózg. Siedzę teraz w ambulatorium a oni zastanawiają się, co teraz ze mną zrobić.

Natomiast ja (IQ oklapnęło mi do poziomu 25) z uśmiechem idioty, żuję (w kącie) sznurówkę od buta i wydaje mi się, że piszę do was, na Donderlandzie.

Jak się dobrze zastanowić…

Subiektywnie (!) rzecz biorąc – nie ma żadnej różnicy.

Liczy się to, co się czuje a nie to, co jest!

3. Wersja pośrednia.

Poskrobała mi, po mózgu, jedynie powierzchownie.

Gdyby (nagle!) się okazało, że bredzę jeszcze bardziej niż zwykle – proszę o zwrócenie mi, na to, uwagi. Sam przecież nie ogarnę tym upośledzonym organem.

Wtedy przestanę pisać na Donderlandzie i zajmę się artystycznym (a jakże!) oklejaniem słoików po musztardzie sarepskiej. Czymkolwiek.

Taki „decupage” na miarę możliwości emeryta III RP.